صادق شرفكندی‌، دبیركل حزب دمكرات كردستان ایران، روز 21 دیماه‌ سال 1316 خورشیدی‌ ـ 11 1ژانویه‌ سال 1938 میلادی‌ در خانواده‌ای‌ وطن پرست و میهن دوست در روستای‌ “ته‌ره‌غه‌” از توابع بوكان دیده‌ به‌ جهان گشود. در دوران كودكی‌ از پدر محروم و تحت سرپرستی‌ و مراقبت برادر بزرگترش، یعنی‌ شاعر بزرگ و میهن پرست كرد مرحوم استاد “هه‌ژار” قرار گرفت. دوران كودكی‌ زنده‌یاد”دكتر محمد صادق شرفكندی‌” همزمان بود با گسترش مبارزات آ‌زادیخوانه‌ مردم كردستان و تأسیس جمهوری‌ كردستان. لذا توصیه‌ها‌و رهنمودهای‌ برادرآ‌گاه‌ و انقلابیش همراه‌ بسیاری‌ از تصاویر رخدادهای‌ آ‌ن مرحله‌ از تاریخ در فكر و اندیشه‌ او نقش بست.سال اول و دوم ابتدایی‌ را در بوكان و پس از آ‌نكه خانواده‌اش در مهاباد اقامت گزید تحصیلات دوره‌ ابتدایی‌ و دبیرستان را در آ‌ن شهر و سال آ‌خر دبیرستان را در تبریز به‌ اتمام رساند و در سال 1338 شمسی‌ ـ 1959ـ میلادی‌ موفق به‌ اخذ لیسانس در رشته‌ شیمی‌ از دانشسرای‌ عالی‌ تهران گردید. قابل ذكر است كه‌ زنده‌یاد در تمام مراحل تحصیلی‌ حائز رتبه‌ی‌ نخست یا از جمله‌ محصلین ممتاز بوده‌ است. در هیمن سال عنوان دبیر درس شیمی‌ در شهرهای‌ مهاباد و ارومیه‌ بكار اشتغال ورزید و سال 1344 شمسی‌ ـ 1965 میلادی‌ كار تدریس و دبیری‌ را دنبال نمود. در تمامی‌ این مدت عنوان دبیری‌ ممتاز به‌ منظور پرورش و بالابردن سطح معلومات دانشآ‌موزان كردستان جدیت و فعالیت ویژه‌ای‌ از خود نشان داد. بگونه‌ای‌ كه‌ دانشآ‌موزان و فارغ التحصیلان تحت تدریس وی‌ سال به‌ سال بیشتر در كنكور دانشگاهها قبول می‌شدند و به‌ دانشگاه‌ راه‌ می‌یافتند. سرانجام ساواك (دستكاه‌ جاسوسی‌ و جهنمی‌) رژیم پهلوی‌ ادامه‌ خدمت فرهنگی‌ را در كردستان در حق وی‌ روا ندید و همراه‌ تعداد دیگری‌ از دبیران همفكر و همكارش او را تبعید و روانه‌ی‌ شهرهای‌ اراك، كرج، و دیگر شهرهای‌ مركزی‌ كشور نمودند.
كاك محمد صادق شرفكندی‌ در سال 1349 شمسی‌ ـ 1970 میلادی‌ به‌ دانشگاه‌ تربیت معلم انتقال یافت و عنوان آ‌سیستان بخش شیمی‌ این دانشگاه‌ مشغول بكار شد. پس از آ‌نكه در این سمت نیز لیاقت و كاردانی‌ خود را نشان داد با استفاده‌ از بورس تحصیلی‌ وزارت علوم در سال 1351شمسی‌ ـ 1972 میلادی‌ راهی‌ كشور فرانسه‌ شد و پس از 4 سال تحصیل در دانشگاه‌ شماره‌ 6 پاریس موفق به‌ اخذ درجه‌ی‌ دكترا در رشته‌ی‌ شیمی‌ (شیمی‌ تجزیه‌) گردید. دكتر صادق شرفكندی‌ سال 1355شمسی‌ ـ 1976 میلادی‌ به‌ كشور بازگشت و عنوان استادیار درس شیمی‌ در دانشگاه‌ “تربیت معلم” به‌ كار تدریس ادامه‌ داد كه‌ در انجام این خدمت فرهنگی‌ نیز موفقیتهای‌ چشمگیری‌ كسب و او را محبوب اساتید و دانشجویان این دانشگاه‌ گردانید، گونه‌ای‌ كه‌ او را عنوان استادی‌ دلسوز و در همان حال انقلابی‌ می‌شناختند.
وی‌ سال 1352 شمسی‌ ـ 1973 میلادی‌ یعنی‌ زمانیكه‌ دوره‌ی‌ دكترا را در پاریس میگـذرانید از طریق رهبر بزرگ ملت كرد، دكتر عبدالرحمان قاسملوو با برنامه‌ و اساسنامه‌ی‌ حزب دمكرات كردستان ایران آ‌شنا گردید و تقاضای‌ عضویت در حزب دمكرات كردستان ایران را نمود. یپس از مراجعت به‌ ایران به‌ عنوان رابط بین دكتر قاسملو و اعضا قدیمی‌ حزب در داخل كشور وظیفه حزبی‌ خود را بطور شایسته‌ای‌ انجام رساند و در این رابطه كرات جان خود را بخطر انداخت. بدنبال سقوط رژیم پهلوی‌ و تجدید فعالیت علنی‌ حزب در سال 1358 شمسی‌ ـ 1979 میلادی‌ عنوان مشاور كمیته‌ی‌ مركزی‌ و در اسفندماه‌ 1358 شمسی‌ ـ فوریه‌1980 میلادی‌ در كنگره‌ی‌ چهارم حزب عنوان عضو كمته‌ مركزی‌ انتخاب گردید و مسئولیت كمیته‌ی‌ حزب در تهران به‌ ایشان سپرده‌ شد كه‌ بحق در این مسئولیت نیز لیاقت و شایستگی‌ خود را نحو احسن نشان داد.
در اوایل تابستان سال 1359 شمسی‌ ـ 1980 میلادی‌ از سوی‌ رهبری‌ حزب برای‌ كار تمام وقت در حزب به‌ كردستان فراخوانده‌ شد و در جریان نشست كمیته‌ مركزی‌ حزب در تابستان همانسال به‌ عضویت دفتر سیاسی‌ حزب انتخاب گردید. در كنگره‌های‌ پنجم، ششم، هفتم، هشتم و نهم عضویت دفتر سیاسی انتخاب می‌شد.
دكتر محمد صادق شرفكندی‌ در دوران عضویتش در رهبری‌ حزب اكثراً مسئولیت بخش انتشارات و تبلیغات را برعهده‌ داشت و از سال 1365 تا هنگام شهادت دكتر قاسملو وظیفهی‌ معاونت دبیركل حزب را عهده‌دار بود. دكتر محمد صادق شرفكندی‌ در نخستین نشست كمیته‌ی‌ مركزی‌ پس از شهادت دكتر قاسملو اتفاق آ‌را اعضای‌ كمیته‌ مركزی‌ به‌ دبیركلی‌ حزب انتخاب و در كنگره‌ نهم نیز مجدداً به‌ این سمت انتخاب گردید و تا زمان شهادتش (27 شهریور 1371 ـ17 سپتامبر 1992) وظیفه سنگین دبیركلی‌ حزب را بر عهده‌ داشت.
مبارز ‌وو انقلابی‌ ملت كرد، دكتر محمد صادق شرفكندی‌ طی‌ دوران فعالیت علنی‌اش در صفوف حزب همواره‌ دارای‌ نقش اساسی‌ و مۆثر در رهبری‌ حزب و جنبش خلقمان و یكی‌ از چهره‌های‌ آ‌گاه‌ و سرشناس جنبش ملی‌ ـ دمكراتیك ملت كرد بود و بحق باید اذعان نمود كه‌ شاگرد شایسته‌ و یار وفاداری‌ برای‌ زنده‌یاد دكتر قاسملو بود كه‌ پس از شهادت وی‌ نیز در مقام معلم ادامه‌كاری‌ و ادامه‌ راه‌ دكتر قاسملو با شایستگی‌، لیاقت و كاردانی‌ مخصوص به‌ خود اجازه‌ نداد كه‌ دشمنان جنبش خلق كرد آ‌نگونه‌ كه‌ انتظار داشتند به‌ اهدافشان در رابطه با حزب دمكرات نایل آ‌یند.
دكتر صادق شرفكندی‌ از همانموقع كه‌ به‌ عضویت حزب درآ‌مد یكی‌ از طراحان مۆثر سیاست و مواضع حزب بود.
مصرانه‌ در حفظ اموال و پرنسیپهای‌ حزب دی‌كوشید. دكترصادق شرفكندی‌ مبارزی‌ شجاع، باروحیه‌، بااخلاق، راستگو، درستكار و صادق به‌ تمام معنا بود، حامی‌ حق وعدالت بود و همه‌ این ویژگیها را در سیاست و عمل بكار می‌گرفت. پركار و خستگی‌ناپـذیر بود، تمام هم و وقت خود را به‌ انجام امور حزب اختصاص داده‌بود، مبارز بمعنای‌ خالص كلمه‌ ‌و دمكرات بمعنای‌ واقعی‌ بود، این ویژگیها در تمامی‌ كار وكردار و گفتارش متجلی‌ بود… اعتقاد عمیقی‌ به‌ دمكراسی‌ و حقوق ملیتهای‌ ایران داشت، همین سبب از دیدگاه‌ او معیار برای‌ هر حركت انقلابی‌ در ایران و كردستان عبارت از تلاش بمنظور استقرار دمكراسی‌ و تحقق حقوق ملی‌ ملت كرد و همه‌ ملل ایران بود. سیاست و تاكتیك برای‌ دكتر صادق در اصطلاحات و عبارت خلاصه‌ نمی‌شد از دیدگاه‌ او سیاست عبارت بود از اقدام انقلابی‌. همین جهت هم بحق و در عمل سمبل ویژگیهای‌ برجسته‌ حزب دمكرات كردستان ایران بود.
دكترشرفكندی‌ رهبری‌ بی‌آ‌لایش و بی‌ تكلف و متواضع بود، با این حال همان اندازه‌ كه‌ نسبت به‌ دوستان و رفقایش آ‌رام و باگـذشت بود، در برابر دشمنان حزب و ملت قاطع، مصمم و بدون اغماض بود، ذره‌ای‌ نرمش از خودش نشان نمی‌داد و یك قدم از مواضع اصولی‌ حزب عقب نمی‌كشید. او ملت كرد را با جان و دل دوست می‌داشت همین جهت زندگی‌ خود را وقف خدمت به‌ آ‌نان كرده‌بود، از جمله‌ سیاستمدارانی‌ نبود كه‌ مردم را وسیله‌ای‌ برای‌ پیشبرد منافع و مصالح خویش می‌دانند بلكه‌ جز منافع ‌و مصالح خلق، چیز دیگری‌ برایش مهم مطرح نبود.
كاك دكتر صادق ایمان محكم و اعتقاد عمیقی‌ به‌ همكاری‌ و همرزمی‌ ملل و همه‌ی‌ آ‌زادیخواهان ایران داشت. بر این باور بود كه‌ سرنگونی‌ رژیم اسلامی‌ بدون همبستگی‌ و همكاری‌ میان سازمانهای‌ دمكرات و مترقی‌ ایران امری‌ ممكن یا دست كم آ‌سان نمی‌باشد لذا از هر فرصتی‌ بدین منظور استفاده‌ می‌كرد و در عمل در تحقق آ‌ن می‌كوشید. سرانجام روز 26 شهریور 1371(17سپتامبر 1992) در جریان حمله‌ی‌ تروریستهای‌ رژیم جمهوری‌ اسلامی‌ ایران به‌ رستوران میكونوس همراه‌ با كاك فتاح عبدلی‌، عضو كمیته‌ی‌ مركزی‌ حزب و كاك همایون اردلان، یكی‌ از كادرهای‌ برجسته‌ حزب به‌ شهادت رسید. روانش شاد.