هیرو ارجمند کوهنورد مهابادی که جهت صعود به قله کمونیسم با ارتفاع ٧٤٩٥ متر در کشور تاجیکستان به تهران رفته است، با ارسال نامه ای به نماینده مهاباد به بیان مشکلات خود به عنوان یک ورزشکار زن پرداخته است.
وی نامه‌ی خود را با این جمله آغاز کرده است که باری دیگر با قلبی شکستە و چشمانی بارانی راهی صعود شدم.
او گفته که نمیدانم از کجا باید شروع کنم اما این را خوب میدانم که نمیشود دردها و رنجهایم را در این تکه کاغذ جایی دهم. اگر به هدف و باورهایم ایمان نداشتم به یقین تاب این همه فشار و سختی را نمی آوردم.
هیرو ارجمند پرسیده است که آیا من به عنوان یک ورزشکار، افتخاراتم تنها برای خودم است؟! اگر چنین است پس چرا برای صعودم مسولان محترم با دسته گل به پیشوازم می آیند و با افتخار به لنز دوربین لبخند می زنند؟ و اگر چنین نیست چرا نه تنها حمایتی در این مسیر از آنان در میان نیست بلکه در کمال ناباوری سنگ جلو پایم می اندازند و میخواهند سد راهم شوند؟!
این ورزشکار کرد در ادامه نوشته است: چرا من باید بە عنوان یک زن کوهنورد مجبور باشم برای تامین هزینە صعودم و افتخارآفرینی برای شهر و کشورم، دست به دامان کمکهای مردمی شوم؟
وی در پایان نامه‌ی خود خطاب به نماینده‌ی شهرش پرسیده است که آیا گناه من ورزشکار بودن است یا زن بودنم؟
