گسترش فقر، بیکاری و تعمیق شکاف طبقاتی کە خود عوارض جانبی بی‌شماری را در پی دارد، مسئولان استانی در استان سنندج را نگران کردەاست. این در حالی است کە استان سنندج بە لحاظ منابع طبیعی، آب و هوا مناسب و خاک بکر و حاصلخیز و همچنین همسایە بودن با اقلیم کوردستان، شرایط بسیار مطلوبی برای سرمایەگذاری دارد. با این اوصاف مقامات جمهوری اسلامی این استان را بسان سایر استان‌های کوردستان بەباد فراموشی سپردەاند.
احمد چوپانی نماینده استان سنندج در شورای عالی استان‌ها در انتقاد از وضعیت فعلی این استان و عدم استفاده از منابع طبیعی و انسانی آن می‌گوید: “پیشرفت صنعت و تولید وجود ندارد و طبقه کارخانه‌دار و کارگر در آن دیده نمی‌شود”.
مردم محلی در اشتغال معادن منطقه دست پائین را دارند و اغلب در مشاغلی همچون نگهبانی به کار گرفته شده‌اند.
او در توضیح عقب‌ماندگی این استان، از شهر دیوان‌دره به عنوان یک نمونه یاد کرده که اکثریت جمعیت آن برخلاف میانگین متوسط ایران روستایی است، از طریق دامپروری و کشاورزی سنتی روزگار می‌گذرانند و در فقر به سر می‌برند.
چوپانی در گفت‌و‌گو با خبرگزاری کار ایلنا نبود کارخانجات صنعتی و امکان اشتغال را عامل عمده فقر مردم و بیکاری جوانان در استان سنندج دانسته که در اثر آن مشاغلی مانند کولبری رواج یافته است.
بە گفتەی نامبردە نسل جوان تحصیلکرده ما در مقاطع بالای تحصیلی بیکار مانده و ناچار به مهاجرت به کلان‌شهرهایی همچون تهران یا روی آوردن به مشاغل مشقت‌باری همچون کولبری در مناطق مرزی شده‌اند.
مناطق کوردنشین از مناطق محروم ایران محسوب می‌شوند که علی‌رغم امکانات طبیعی بسیار، مردم در محرومیت بسر می‌برند. نگاه امنیتی رژیم به این منطقه سبب شده است که طی دهه‌های گذشته حداقل سرمایه‌گذاری و توجه به این منطقه و ساکنان آن صورت بگیرد.
بەدلیل عدم وجود فرصت‌های شغلی و سرمایەگذاری دولت و نهادهای وابستە در استان سنندج و سایر استان‌های کوردستان، کولبری یکی از راه‌های گذران زندگی مردم است. کولبران اجناس مختلف از قبیل پوشاک، منسوجات، لاستیک خودرو ،بخاری، تلویزیون، سیگار و کولر را بر روی کول خود در مناطق مرزی جابجا و مبالغ ناچیزی بابت آن دریافت می‌کنند.
