هرچند برای اولین بار فرانسویان کە در ابداع مفاهیم سیاسی مدرن پیشقدم بودند، در سال ١٨١٩ میلادی روز اول ماه مە را بعنوان روز آزادی مطبوعات انتخاب کردند، اما تا زمانیکە این مناسبت بە یک روز جهانی بدل شود دویست سال طول کشید.
از سال ١٩٩٣ و پس از دو سال تلاش سازمان گزارشگران بدون مرز و شماری از روزنامەنگاران آفریقایی، سازمان ملل روز سوم ماه مە برابر با ١٣ اردیبهشت را بعنوان روز جهانی آزادی مطبوعات انتخاب نمودەاست.
آزادی مطبوعات و رسانەها ضمانتی است از سوی دولتها برای رسانەهای عمومی کە جلو ممانعت و سنگ اندازیها بر سر راه آزادی بیان را می‌گیرد و حقوق و آزادیهای رسانەها و همچنین شاکیان آنان را تعیین می‌کند. این حقوق در بسیاری از کشورها در چارچوب قانون اساسی گنجاندە شدە تا مدافع و محافظ آزادی بیان باشد.
هر سال کە گزارش سازمانها و بنیادهای جهانی در مورد آزادی مطبوعات در کشورهای مختلف جهان منتشر می‌گردد، ایران یکی از کشورهایی است کە بە دلیل رتبە بسیار نازلش در لیست کشورها و همچنین کارنامە سیاهش در زیرپا نهادن آزادی بیان، مورد توجه خاص سازمانها و رسانەهای جهانی قرار می‌گیرد.
ایران کە تحت حاکمیت حکومت جمهوری اسلامی یکی از بستەترین کشورهای جهان است و مردم آن از کمترین حقوق و آزادیها برخوردارند، از نظر آزادی بیان و مطبوعات یکی از بدترین نمرات را بە خود اختصاص دادەاست.
سازمان “خانە آزادی” در گزارشی کە روز ١٠ اردیبهشت امسال منتشر کرد، اعلام نمود کە در میان ١٩٩ کشور جهان، ایران رتبە ١٩١ را دارد. طبق این گزارش ایران از جملە کشورهایی است کە بیشترین روزنامەنگار را در زندانهای خود دارد.
همچنین سازمان گزارشگران بدون مرز در گزارش سال ٢٠١٥ خود ایران را در میان ١٨٠ کشور مورد بررسی، در ردیف ١٧٣ قرار دادەاست کە یک پلە پایین‌تر از سومالی و یک پلە بالاتر از سودان است.
طبق این گزارش حداقل ١٦ روزنامەنگار در زندانهای ایران زندانی هستند کە ٤ تن از آنان پس از بر سر کار آمدن حسن روحانی بعنوان رئیس جمهور بازداشت و زندانی شدەاند.
اگر تعداد روزنامەنگاران زندانی در زندانهای رژیم همان باشد کە در گزارش گزارشگران بدون مرز درج شدە است، با در نظرگرفتن برادران کردپور و محمدصدیق کبودوند و عدنان حسن‌‌پور درمی‌یابیم کە یک چهارم روزنامەنگاران زندانی کرد هستند کە با توجه بە نسبت جمعیت کردها در ایران بە این نتیجە می‌رسیم کە کردها علاوە بر تمامی تبعیضات و ستمهای ملی واردە از سوی حکومت اسلامی در تعداد روزنامەنگاران زندانی نیز بیشترین سهم را بردەاند.
معیارهای سازمانها و بنیادهای جهانی برای برآورد نسبت آزادی مطبوعات در کشورهای مختلف عبارتند از شرایط فرهنگی، تعداد رسانەها و همچنین رسانەهای خصوصی و دولتی، نوع سیاست، قانون و دیدگاه دولت، سرکوب، کشتار و زندانی کردن روزنامەنگاران و ….
با برآورد و سنجش طبق معیارهای بالاست کە کشوری چون ایران تحت حاکمیت دیکتاتوری ولایت فقیه کە در همە جنبەهای عمومی و خصوصی زندگی مردم دخالت می‌نماید، در انتهای جدول قرار می‌گیرد.
در ایران رسانە خصوصی وجود ندارد و همە وسایل و ابزار رسانەای باید در خدمت ترویج و اشاعە ایدئولوژی و افکار رژیم باشد. حتی آن روزنامەهایی کە پس از عبور از چندین فیلتر اجازه انتشار می‌یابند با کوچکترین انتقاد از حاکمیت توقیف شدە و روزنامەنگارانش بازداشت یا بیکار می‌شوند.
اینترنت در انحصار سپاه پاسداران و دستگاههای امنیتی رژیم قرار دارد و سالانە میلیونها دلار صرف خرید نرم افزار و دستگاههای سانسور و جاسوسی در زمینە ارتباطات می‌شود. رژیم تلاش می‌کند از این راه جلو رسیدن اطلاعات و اخبار داخل ایران بە جهان و بالعکس را بگیرد. حتی پروژە اینترنت ملی و جداکردن شبکە اینترنت داخلی از شبکە جهانی اینترنت در این راستا می‌باشد.
خاموش کردن صدای رسانەها و سانسور و سرکوب و دستگیری روزنامەنگاران از سوی رژیم برای آنست کە از یکسو اخبار سرکوبها و نقض حقوق و آزادیهای مردم در داخل ایران بە گوش جهانیان نرسد و از سوی دیگر مانع رسیدن اخبار و اطلاعات بە مردم ایران گردد تا از این راه مردم را از لحاظ فرهنگی در سطحی نگە دارد کە همچنان پذیرای ایدئولوژی و افکار مرتجعانە رژیم باقی بمانند و بە این ترتیب ضمانت دوام و پایداری سلطە مرتجع و سرکوبگر خود را محقق سازد.
درشماره‌ی٦٥٥ روزنامه «کوردستان» منتشر شده است
