بنا بر آمار رسمی حدود دو میلیون کودک کار وجود دارد، آمارهای غیر‌رسمی اما خبر از وجود هفت میلیون کودک کار می‌دهند و در این میان دولت هیچ مسئولیتی در قبال آنان برای خود تعریف نکرده است.
در ایران، طبق آمار رسمی، ۳۰ درصد کودکان کار اصلا مدرسه نمی‌روند و بخشی هم در مدرسه‌های شبانه درس می‌خوانند. والدین کودکان کار اغلب یا بیکار هستند یا کم‌درآمد و کودکان کار برای تامین هزینه‌های خانواده مجبور به کار کردن هستند. همچنین گاه پدر یا مادر یا هر دو معتاد هستند و کودک برای تامین هزینه مواد مخدر والدین مجبور به کار کردن است.
فعالان حقوق کودک می‌گوید در ایران، کودکان کار مجبورند در فضاهای ناامن کار کنند. خیابان، محل کار اصلی کودکان است. این درحالی است که کودکان به واسطه شرایط جسمی و روحی خود آسیب‌پذیر‌ترین گروه اجتماعی هستند و به سادگی حقوق‌شان نقض می‌شود و مورد تعرض و تجاوز قرار می‌گیرند.
همچنین گزارش‌های زیادی در مورد تجاوز و سوءاستفاده جنسی کارفرمایان از کودکان کار در کارگاه‌ها، کارخانه‌ها و حتی خانه‌هایی که کودکان در آن کار می‌کنند منتشر شده است.
وزارت بهداشت ایران نیز اعلام کرده است که بنا به تحقیق از هزار کودک کار و خیابانی بین ۱۵ تا ۱۸ سال، ۲۹ درصد از آن‌ها رابطه جنسی داشته‌‌اند.
همچنین بنا بر پژوهشی که پنج سال پیش روی کودکان کار انجام شد، پنج درصد کودکان کار و خیابان مبتلا به ایدز هستند، اما مینو محرز، رییس مرکز تحقیقات ایدز ایران گفته است: «آمار ابتلای این کودکان، بسیار فراتر رفته است.»
گفتنی است که اعتراض به وضعیت کودکار کار در ایران از سوی فعالان حقوق کودک با واکنش نهادهای امنیتی روبرو بوده و از چهار سال پیش تا‌کنون، سرنوشت اغلب فعالان حقوق کودک همچنان احضار، بازداشت و محاکمه و زندان است.
