سازمان عفو بین‌الملل در بیانیه‌ای سه شنبه پنجم شهریور به مناسبت روز جهانی “قربانیان ناپدید سازی اجباری” گفته است، مقام‌ها و مسئولان جمهوری اسلامی همچنان به طور سازمان یافته درباره اعدام هزاران زندانی سیاسی در جریان اعدام‌های مخفیانه و فراقضایی در سال ۱۳۶۷ پنهان‌کاری می‌کنند.
عفو بین الملل در این بیانیه در آستانه روز “ناپدیدشدگان اجباری” ۳۰ اوت یا هشت شهریور تاکید کرده است، جهان چشم خود را به روی بحران گسترده ناپدیدشدگان اجباری در ایران بسته است.
سازمان فو بین الملل در بیانیەای به مناسبت روز جهانی “قربانیان ناپدید سازی اجباری” گفته است: اعدام هزاران قربانی در سراسر کشور در جایی ثبت نشده و اجساد هزاران نفر از ناپدیدشدگان در گورهای دست‌جمعی دفن شده است. با گذشت بیش از ۳۰ سال همچنان مقام‌های جمهوری اسلامی وجود چنین گورهای جمعی را انکار می‌کنند و محل‌های آنها را مشخص نمی‌کنند و باعث رنج و عذاب بی شمار خانوادههای قربانیان می‌شوند که در جستجوی ردی از عزیزان ناپدیده شده خود هستند.
فیلیپ لوتر، مدیر بخش تحقیقات و امور حقوقی خاورمیانه و شمال آفریقای عفو بین‌الملل گفته است: خانواده های کسانی که عزیزانشان در قتل عام زندان‌ها در سال ۱۳۶۷ مخفیانه اعدام شدند ، همچنان در کابوس زندگی می‌کنند.
لوتر تصریح کرد: نباید کشتار جمعی سال ۱۳۶۷ را واقعه‌ای تاریخی و متعلق به گذشته تلقی کنیم. جرم ناپدید‌سازی اجباری همچنان در حال وقوع است و با گذشت ۳۰ سال خانوادههای قربانیان همچنان به دلیل نامشخص بودن سرنوشت و محل دفن عزیزانشان در رنج و عذاب هستند.
عفو بین‌الملل ۱۳ آذر ماه پارسال، با انتشار گزارشی ۲۰۰ صفحه‌ای حاوی اسناد و مدارکی از اعدام‌های سال ۶۷ ، از سازمان ملل خواستار انجام تحقیقاتی جامع و مستقل درباره ابعاد این اعدام‌ها شد. این نهاد مدافع حقوق بشر می‌گوید اعدام‌های سال ۶۷ مصداق “جنایت علیه بشریت” است چرا که به گفته عفو بین‌الملل، این اعدام‌ها با فتوای روح‌الله خمینی، رهبر وقت جمهوری اسلامی ایران و به صورت “فراقضایی، بدون طی روند دادرسی عادلانه و قانونی” انجام شده است.
در سال ۹۵ یک فایل صوتی از دیدار و گفت‌وگوی حسینعلی منتظری، جانشین برکنارشده بنیانگذار جمهوری اسلامی با حسینعلی نیری، حاکم شرع در آن زمان، مرتضی اشراقی، دادستان وقت تهران و مصطفی پورمحمدی نماینده وقت وزارت اطلاعات در زندان اوین منتشر شد.
در این مکالمه منتظری از کشتار دسته‌جمعی زندانیان سیاسی با عنوان جنایت یاد می‌کند. این سه نفر به‌همراه ابراهیم رئیسی، از تصمیم‌گیران درباره اعدام‌های ۶۷ به “هیات مرگ” معروف شده‌اند.
