سهیل عربی، زندانی عقیدتی محبوس در زندان اوین با انتشار نامه‌ی سرگشاده و در حمایت از آرش صادقی از روز پنج‌شنبه ۱۶ آبان‌ماه ۹۸ اعتصاب غذای اعتراضی خود را آغاز کرده و گفته تا زمانی که آرش صادقی، زندانی سیاسی محبوس در زندان رجایی شهر کرج برای ادامه درمان به مراکز درمانی اعزام نشود، از خوردن آب و خوراک امتناع خواهد کرد.
متن کامل نامه‌ی سرگشاده سهیل عربی در ادامه می‌آید:
نخواب وقتی که هم بغضت به زنجیراست
به نام وجدان که تنها بخشنده و مهربان حقیقی است
درود بر مردم آن سوی دیوارها
صدای من سهیل عربی را از درون زندان اوین، می شنوید. این یک درخواست است از جانب کسی که شش سال از بهترین روزهای جوانی اش را به جرم آزادی، عدالت و برابری خواهی در زندانهای این حکومت سپری کرده است. من به جرم بیان جمله‌هایی که شاید حرف دل بسیاری از شما باشد حبس را تحمل کرده‌ام و اکنون فقط از شما می خواهم صدای آرش صادقی و سایر زندانیان آزادی خواه محبوس در زندانها باشید که محروم از درمان هستند. آرش صادقی‌ها دیگر تکرار نخواهند شد.
آرش که به دلیل دفاع از حقوق ستمدیدگان نزدیک به یک دهه از زندگی خود را پشت دیوارهای زندان محبوس بوده است، امروز نیاز مبرم به درمان دارد. باید به بیمارستان اعزام شود، اما مسئولین حتی از اعزام وی به بیمارستان جلوگیری می کنند.
این در حالی است که اندک جنایتکاران و غارتگران که به جرم اختلاس از بین ده‌ها اختلاس‌گر که از کشور فرار کرده‌اند یا هرگز مورد مجازات قرار نگرفته‌اند و امروز در زندان هستند، برای حتی یک سرما خوردگی به مرخصی‌های درمانی بلند مدت می‌روند، با لباس شخصی و بدون دستبند و پابند به بیمارستان و مراجع قضایی اعزام می‌شوند اما نویسنده، فلسفه دان، روزنامه نگار یا کارگری که فقط به دلیل انتقاد یا اعتراض در زندان محبوس شده و همه فعالین سیاسی و مدنی را با لباس زندان، دستبند و پابند اعزام می کنند و در بیمارستان با غل و زنجیر به تخت می بندند، هرکه از آزادی و عدالت سخن بگوید از دید مسئولین و ماموران مجرم امنیتی شناخته می شود و بدترین رفتارها و شکنجه‌ها را تحمل می کند.
این در حالی است که اختلاس‌گران، غارتگران و مردم آزارها هرگز چنین مجازاتی را تحمل نکرده‌اند.
آرش صادقی نه تنها مجرم نیست بلکه قهرمان یک ملت است و علاوه بر او ده‌ها نخبه و تحصیل کرده دیگر، مثل علیرضا گلیپور، مهدی ساجدی فر، منوچهر محمدعلی در این زندانها محبوس و محروم از حقوق بدیهی خود حتی اعزام به بیمارستان هستند.
شما که صدای مرا می‌شنوید آرش و آرش‌ها را از بند و زندان ها آزاد کنید. یک انسان در بهترین حالت فقط پنج روز بی آب و خوراک زنده می‌ماند و من تا روزی که از اعزام آرش و مورد درمان قرار گرفتن او مطمئن نشوم آب و خوراک نخواهم خورد. به لحظه لحظه دلتنگی‌ام برای روژان قسم، که تحت هیچ شرایطی به هیچ درخواستی مبنی بر شکستن اعتصاب غذایم، پایان نخواهم داد.
