برگردان از کوردی: هەردی سلیمی
امواج سیاست صدور انقلاب جمهوری اسلامی بەصورت تدریجی بەسوی ایران باز می‌گردد، طی سالیان گذشتە جمهوری اسلامی توانستە بود از طریق حمایت‌های مالی و بەکارگیری نیروهای ویژەی سپاه قدس پاسداران بە بیشتر کشورهای شیعەنشین خاورمیانە نفوذ کند. رهبران رژیم باتوجە بە سیاست تمامیت‌خواهانە‌شان و با هدف ایجاد اتحادی شیعەمحور در منطقە، صرف‌نظر از تلاش در جهت ناامن‌سازی منطقە، توانستند در لبنان، سوریە و عراق کە اکثر مردم آنجا پیرو مذهب شیعە هستند؛ نفوذ و قدرت خود را گسترش دهند. پس از ویرانی‌های یمن و سوریە، اکنون معلوم گشتە پایگاه رژیم از اولی بە دلیل اعمال فشار از سوی ائتلاف عربی و سیاست آمریکا و از دیگری بە دلیل تثبیت هژمونی روسیە، دچار لغزش گشتە است. اکنون نوبت بە لبنان و عراق رسیدە کە مردم ناراضی این دو کشور از شیوەی حاکمیت و فقدان ارائەی خدمات توسط دولت‌هایشان بە فغان آمدە و خیابان‌‌های شهرهای بزرگ را بە میدان ابراز اعتراضات خود تبدیل کردەاند. این دو کشور در دایرەی استراتژی جمهوری اسلامی دارای اهمیت فراوانی هستند، کە هرگونە تغییر و تحول احتمالی بە نفع مردم آنجا، منجر بە ناکامی در پیشبرد استراتژی‌های رژیم در منطقە خواهد شد.
عراق بە دلیل همسایگی با ایران و جمعیت چشمگیر شیعەهای ناسیونالیست عرب این کشور و همچنین نفوذ آمریکا در آنجا، از اهمیت بیشتری برای جمهوری اسلامی برخوردار است. بە همین دلیل رهبران جمهوری اسلامی هموارە از بروز ناآرامی‌ها در عراق احساس نگرانی کردە و اگر خود آنان نیز درصورت لزوم در ایجاد این گونە ناآرامی‌ها نقش داشتە، صرفأ بەشیوەی موقت و در جهت اعمال فشار بر سیستم اداری و حکومتی آن و نیز شکستن سکوت در برابر وجود نیروهای آمریکایی بودە است؛ کە بعدأ بە منظور حل مشکلات! دخالت و تظاهر بە مصلح‌بودن خود کردەاند. ترس رژیم از وجود هر گونە ناآرامی در عراق بە سبب نگرانی از گسترش نفوذ و قدرت آمریکا و بەتبع آن تقلیل تأثیر و کارکرد جمهوری اسلامی در سیاست‌گذاری‌های این کشور است. از سویی دیگر بازگشت موج ناآرامی‌ها بە داخل ایران را خطر بزرگی فرض کردە و بیم آن دارند قادر نباشند از آن جلوگیری بەعمل آورند.
اما ١٧ سال پس از فروپاشی حکومت بعث و بەدلیل دخالت‌های جمهوری اسلامی و حمایت از احزاب و گروه‌های بخصوصی در میان شیعیان، و بیش از آن نیز تشکیل گروه‌های مختلف مسلح وابستە بە خود، هنوز این کشور روی ثبات را بە خود ندیدە است. جدای از گسترش ناامنی و علیرغم درآمد بالای کشور، مردم عراق کماکان از یک زندگی عادی با تأمین حقوق ابتدایی و انسانی خود محروم هستند. و این نیز عامل اصلی بروز اعتراضات و تداوم آن در مناطق عرب‌نشین عراق می‌باشد، و خود نشانگر این واقعیت است کە مردم دیگر اعتماد خود را بە حاکمان این کشور کە یکی پس از دیگری و از طریق رأی همین مردم بە قدرت رسیدەاند، از دست دادەاند.
در این میان جمهوری اسلامی کە ید طولایی در دخالت کردن در امور داخلی کشورها و بەطور ویژە عراق دارد، و هم‌اکنون و بەطور آشکار قاسم سلیمانی فرماندەی سپاه قدس در بغداد بە سر می‌برد کە درصدد آن است بنابر خواست جمهوری اسلامی راه‌حلی برای برون رفت از مشکلات بەوجود آمدە بیابد، مورد غضب تودەهای بەپاخاستەی معترض عراقی واقع شدە است. مردم عراق کە بیش از پیش بر نقش مخرب و سیاست‌های مداخلەگرایانەی رژیم پی بردەاند و این رژیم را یکی از عوامل ایجاد بحران‌های موجود می‌دانند، با برجستە کردن شعارهایی مبنی بر خروج ایران از خاک عراق و پارەکردن عکس‌های رهبر جمهوری اسلامی؛ مخالفت خود را با موجودیت و دخالت‌های این رژیم نسان دادەاند. خشمی کە باعث شد تا جمهوری اسلامی از زائرین ایرانی بخواهد از سفر بە عراق خودداری کنند. بدین ترتیب جمهوری اسلامی نە تنها نتوانستە مردم شیعەی عراق را بە بخشی از لشگر خود در تقابل با کشورهایی کە با آن‌ها سر دشمنی دارد، تبدیل کند، بلکە برعکس مردم عراق اتحاد صفوف خود را در برابر جمهوری اسلامی حفظ کردە و نمی‌خواهند کشورشان هدف زیادەخواهی‌های رژیم ایران واقع شود. بدون شک تلاش در راستای گسترش قدرت حزبی از طریق ایجاد دستەجات و تشتت در میان سیاست‌مداران احزاب شیعە، با هدف حاکمیت اکثریت شیعە از رهگذر آن دستە از گروه‌هایی کە مورد حمایت جمهوری اسلامی هستند، و امتناع از اجرای قوانین اداری کشور کە خود باعث بەوجود آمدن فساد و اتلاف ثروت و مصالح عمومی محسوب می‌شود، خود منشأ افزایش اعتراضات در میان مردم عراق است. اما اینکە معترضین، جمهوری اسلامی را منشأ بەوجود آمدن بحران فعلی می‌دانند، جالب توجە است. مردم بەپاخاستەی عراق کە پیش از هر چیز همچون ملتی آزادیخواه در اندیشەی استقلال و آزادی خود هستند، بەوضوح دخالت‌های جمهوری اسلامی را در کشور خود می‌بینند.
از ادعای حاکمیت‌شان بر پایتخت کشورهای عربی و منجملە بغداد تا خودنمایی مستقیم نیروهای سپاه پاسداران در خاک عراق و پیام‌های خامنەای گرفتە، تا تلاش در جهت تأثیرگذاری بر تعیین مسئولان حکومتی عراق از طریق قاسم سلیمانی باهدف هموار کردن راه برای تحمیل سیاست‌هایشان، از جملە عواملی محسوب می‌شوند کە خشم مردم را بە دنبال داشتە و شعارهای اصلی معترضین علیە ایران و جمهوری اسلامی را بە خروج از کشورشان، از بغداد و کربلا و نجف کە سە پایگاه مهم سیاسی و مذهبی برای رهبران ایران محسوب می‌شوند؛ تبدیل کردە است.
بدیم ترتیب همچنانکە مشاهدە می‌کنیم جمهوری اسلامی ایران پس از گذشت چهار دهە از حاکمیت سرشار از جنگ و خونریزی و تلاش در جهت سلطە بر کشورهای اسلامی، در حالی کە در داخل کشور با بحران‌های پی‌درپی مواجە شدە است، در کشورهای یادشدە نیز بیش از پیش جایگاه خود را در میان مردم از دست دادە و اکنون باید در انتظار بازگشت امواج برپایی انقلاب بە سوی ایران باشند.
