به جرات می‌توان گفت استان سیستان و بلوچستان از محرومترین و فراموش شده‌ترین مناطق ایران در چند دهه‌ی گذشته بوده است. در تایید این ادعا می‌توان به سخنان اخیر علیم یارمحمدی، نماینده زاهدان اشاره کرد که گفته است: ” مردم استان سیستان و بلوچستان حدود ۷۴ درصد زیر خط فقر امنیت غذایی هستند و شغل ثابتی ندارند، اغلب به صورت روزانه فعالیت می‌کنند و روزمزد هستند”.
یکی از پیشه‌های رایج بین مردم این منطقه صنایع دستی است، صنایعی که در این منطقه رایج و بومی هستند عبارتند از: سوزن‌دوزی و حصیربافی، بلوچی دوزی، سفال‌گری، دودنی‌بافی، سیس‌بافی و خولک‌بافی و غیرە.
شایان ذکر است که شمار قابل توجهی عمدتا از زنان و دختران که بعضا سرپرست خانوار نیز هستند از طریق همین صنایع محلی که خود یک میراث فرهنگی گران‌بهاست امرار معاش می‌کنند.
طبق گزارشی کە هرانا بە قلم توران حمل‌زهی منتشر ساختە هم اکنون این صنعت و میراث بومی با شیوع کرونا دچار بحران شدە و افرادی را کە از ریق آن امرارمعاش میکردند با مشکلات جدیی مواجە ساختە است.
در این گزارش آمدە است: طبق تحقیقات انجام شده در استان سیستان و بلوچستان بر اثر شیوع کرونا کارگاه‌ها و فروشگاه‌های صنایع دستی که طی هشت ماه از سال ۹۸ زحمت فراوانی کشیده بودند که به درآمد حاصل از آن برسند، به کل بسته شدند و تا به این حال خانواده‌های زیادی از این بابت متضرر شده‌اند. ضرری که هیچ خبری از جبران آن توسط حمایت نهادهای مسئول و ذیربط در دست نیست. از آن جا که در استان سیستان و بلوچستان عمدتا زنان و عده‌ایی از مردان، صرفا از طریق تولیدات در خانه و صنایع دستی بومی امرار معاش میکردند اینک برای تامین حداقل‌های معیشتی خویش به مشکل برخورده و زندگی‌شان مختل شده است.
