شاید کمتر کسی وجود داشتە باشد‌که از دشمنی رژیم اسلامی ایران با کشور اسرائیل آگاه نباشد. اینکه این دشمنی از کجا شروع شده و چراهای این دشمنی موضوعی نیست که بخواهیم در این مقاله به آن بپردازیم.
همه‌ی ما مخصوصأ در چند سال اخیر شاهد رو در رو شدن ورزشکاران ایرانی و اسرائیلی در مسابقات بین‌المللی بودەایم که سرانجام قبل از مسابقه منجر به کناره‌گیری ورزشکاران ایرانی به بهانه‌ی مصدومیت یا مشکلات دیگر شده است، در حالی که هیچ قانونی در ایران مبتنی بر کنارەگیری ورزشکاران ایرانی در رویارویی با همتایان اسرائیلی وجود ندارد.
رضا صالحی امیری، رئیس کمیته‌ی ملی المپیک ایران با بیان این مطلب که “ما نمی‌توانیم تحت هیچ شرایطی از اصل تقابل با منافع (اسرائیل) عبور کنیم”، و علیرغم تلاش‌های زیاد مجلس دهم رژیم اسلامی برای قانونی کردن پرهیز از رویارویی ورزشکاران ایرانی با همتایان اسرائیلی، آنها موفق به تصویب چنین قانونی نشدند چرا که تصویب چنین قانونی خلاف منشور المپیک قلمداد شده و عواقب ناخوشایندی را در پی می‌داشت.
در سال ۱۹۸۳ وقتی برای اولین بار پس از انقلاب “بیژن سیف‌خانی” کشتی گیر فرنگی‌کار ایرانی توانست «رابینسون کوناشویلی» از کشور اسرائیل را در مسابقات بین‌المللی کشتی در کی‌یف اوکراین شکست دهد، موجب شد که علی اکبر ولایتی وزیر وقت امور خارجه رژیم اسلامی دستور بازگشت کاروان ایران را صادر کند.
“آرش میراسماعیلی” ورزشکاری که با تحمل مشقت‌های فراوان سهمیه‌ی المپیک ۲۰۰۴ آتن را کسب کرده بود و همگان، وی را امید اول کسب طلای المپیک می‌دانستند، به علت عدم رویارویی با حریف اسرائیلی به آسانی مدال طلای المپیک را که نهایت آرزوی یک ورزشکار و معتبرترین افتخار برای اوست از دست داد.
همچنین در بازی‌های المپیک تابستانی ۲۰۰۸ پکن، “محمدرضا مینوکده” رئیس وقت کمیته‌ی داوران فدراسیون جودوی ایران، قضاوت مبارزه‌ی جودوکاری از اسرائیل با «روسلان کیشهاکف» از روسیه را بر عهده گرفت که نتیجه‌ی رقابت به نفع ورزشکار اسرائیلی بود. فدراسیون جودوی رژیم ایران پس از اطلاع از این موضوع، مینوکده را از همه سمت‌هایش بر کنار کرد.
ماجرا به اینجا ختم نشد و وقتی “مسعود اشرفی” دبیر وقت کمیته‌ی ملی پارالمپیک هم در مراسم توزیع مدال‌های مسابقات بازی‌های پارالمپیک تابستانی ۲۰۰۸ به گردن ورزشکار اسرائیلی مدال آویخت و با وی دست داد، چندی بعد از سمت خود مجبور به استعفا شد.
همچنین “سعید مولایی” در رشته‌ی جودو بر اساس سیاست‌های تحمیلی رژیم ایران، عمدأ تن به شکست داد و “علیرضا فیروزجا” نابغەی ۱۶ ساله‌ی شطرنج نیز به دلیل مسابقه دادن با شطرنج‌باز اسرائیلی، علیرغم شکست دادن وی، از سوی مسئولان رژیم مورد غضب قرار گرفت و به وی حق شرکت در هیچ رقابت دیگری دادە نشد.
ورزشکاران زیادی هستند که شاید نامشان زیاد بر سر زبان‌ها نباشد ولی بە خاطر سیاست‌های فاشیستی و دیکتاتوری رژیم اسلامی مجبور به شکست و یا دست کشیدن از رؤیاهایشان شده باشند.
اسرائیل ستیزی یا یهودی ستیزی و بە طور کل دشمنی با جامعه‌ی غرب و جهانی چیزیست که جزء اصول مهم رژیم جمهوری اسلامی است، به نحوی که در قانون اساسی نیز تحت عنوان “دفاع از حقوق همەی مسلمانان” (اصل ۱۱ و ۱۲۴) آمده است. اما آنچه که بر همگان روشن است این می‌باشد که رژیم جمهوری اسلامی در تبلیغ این ایدئولوژی ناموفق بوده چرا که بخش اعظمی از قشر جوان و روشنفکر جامعه از این نوع نگاه و تفکر زده شده‌اند و خواهان دوستی و آشتی با جامعه‌ی بین‌الملل هستند. نمونه‌ی آن، مسابقه دادن “رضا مددی” قهرمان ایرانی‌الأصل رشته‌ی ورزشی “UFC” با ورزشکار اسرائیلی در سال ۲۰۱۹ می‌باشد، که به نحوی می‌خواست تابوی موجود را بشکند و همچنین انصراف دادن برخی ورزشکاران ایرانی از ورزش ملی نیز دلیلی محکم بر این بحث است.
امروزه اگر در دل ملت باشی و از نزدیک به درد و دل مردم گوش دهی متوجه نفرت و بیزاری جامعه‌ی ایران از این انقلاب خواهید شد. گویا دیگر مردم فهمیده‌اند هیچ کشوری دشمن آنان نیست جز آن کسانی که به زور و با تحمیل دین می‌خواهند ایدئولوژی نژادپرستانه و فاشیستی و بەدور از انسانیت و مهربانی را به خورد جامعه‌ای دهند که از ابتدا هم با آن موافق نبودند، بلکه به آنها تحمیل شد. ولی اکنون حتی با زور و تهدید و شنکجه هم حاضر به قبول آن نیستند. باید دید این دشمنی سیاسی که روز به روز در میان جامعه‌ی ایرانی کم رنگ‌تر و ناپسندتر می‌شود چه زمانی مسئولان این رژیم را مجبور به عقب‌نشینی از کینەورزی‌ها و پیوند زدن موضوعات سیاسی با ورزشی کرده و به طور کلی منجر به دراز کردن دست دوستی به سوی جوامع بین‌المللی، علی‌الخصوص کشور اسرائیل می‌شود.
