دانشگاه تهران سمبلی از جامعه‌ی علمی ایران است که رژیم هر هفته در آن محل با برگزاری نماز جمعه خطوط مهم، استراتژی و تاکتیک‌های سیستم حاکم را توسط امامان جمعه بیان می‌کند. اهمیت موضوع تا جایی است که علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی به عنوان یکی از امامان جمعه شخصا در آنجا حضور پیدا می‌کند.
چرا دانشگاه؟ آیا جمهوری اسلامی می‌خواهد به سیاست‌ها و عملکرد خود جنبه‌ی علمی دهد و یا جنبه‌ی اعتقادی حکومتی و ضعف‌های خود را در لباس علم و دانشگاه در میان افکار عمومی داخلی و خارجی مقبول و موجه نشان دهد؟ آیا هدف جمهوری اسلامی خصوصا بیت رهبری این است که می‌خواهند خود را نماینده‌ی جامعه‌ی علمی کشور نشان دهند؟ آیا جمهوری اسلامی توانسته است دانشگاه را با ایده‌آل‌های خود هم‌جهت کند؟
سیستم حاکم طی 37 سال گذشته همواره با دیدی امنیتی و اطلاعاتی سعی در کنترل و جهت‌دهی فعالیت‌های دانشگاه‌ها داشته و با شعارهایی از قبیل اسلامی کردن دانشگاه، راه اندازی مراکز بسیج در دانشگاه، تعیین و انتصاب نماینده‌ی ولی‌فقیه در دانشگاه، تعیین بورسیه‌ی ویژه برای طیف‌ها و افراد وابسته و وفادار به نهادهای اصلی حکومتی، ایجاد رشته‌های مذهبی،استفاده از اشخاص مورد تأیید نظام حاکم به عنوان اساتید و تئوریسین دانشگاهی، تأسیس دانشگاه‌های تخصصی ویژەی سپاه پاسداران و نهادهای اطلاعاتی و امنیتی و… همواره تلاش کرده است که قلب تپنده‌ی فضای علمی و خاستگاه روشنفکری اجتماعی را در جهت اهداف و منافع خود هم‌سو کرده و در صورت عدم موفقیت لااقل بتواند صداهای مخالف را خاموش کند و دانشجویان مستقل غیر وابسته به جمهوری اسلامی را در مسیر انحرافی قرار دهد.
دانشگاه یکی از مهم‌ترین نهادهایی است که در تاریخ حکومت جمهوری‌اسلامی ایران در برابر فشارهای سیستم حاکم مقاومت کرده و همواره به عنوان کانون جریان‌سازی و روش‌شناسی جنبش‌های سیاسی، اجتماعی، مدنی و حقوق بشری نقش مؤثر و تأثیرگذار داشتەاست. بعد از انقلاب 1357 کمتر جنبشی را در ایران می‌توان نام برد که دانشگاه و دانشجو در آن نقش اصلی را ایفا نکرده باشند و یا به عنوان یکی از مهم‌ترین بازیگران اعتراضات و کنش‌های سیاسی ــ اجتماعی تأثیرگذار نبودەباشند. جنبش سبز و حوادث کوی دانشگاه مثالهایی هستند که شکست و ضعف رژیم را برای اعمال خواسته‌های حکومتی به خوبی نشان می‌دهند.
انتخابات در ایران همیشه فضای مساعدی را برای فعالیت بیشتر و بحث‌های جدی‌تر در دانشگاه‌ها به وجود آورده و دانشگاه و قشر دانشجو همواره نقشی کلیدی در انتخابات خصوصا در کلان‌شهرها داشته‌اند. با توجه به اینکه انتخابات مجلس شورای اسلامی در اسفندماه امسال برگزار می‌شود، بحث‌ها و مناظراتی که هم اکنون درباره‌ی توافق هسته‌ای در دانشگاه‌ها در جریان هستند، بسیار گسترده‌تر و بیشتر خواهندشد. این فضا می‌تواند چالش و حتی بحرانی جدید برای جمهوری‌اسلامی به وجود آورد و یا نیروهای مخالف و یا منتقد سیستم حاکم بر ایران نیز با برقراری ارتباط دو طرفه‌ی عمیق‌تر و مؤثرتر با قشر دانشجو و درک حساسیت‌ها و خواسته‌های آنان فضای مساعدی را برای پیشبرد مطالبات اجتماعی به وجود آورند، فضایی که حکومت مرکزی به شدت از آن وحشت دارد، زیرا جنبش‌های اجتماعی فرصتی طلایی برای ظهور و رشد دارند.
درشماره‌ی٦٦٣ روزنامه «کوردستان» منتشر شده است
