سال‌هاست شماری از زندانیان سیاسی، عقیدتی و امنیتی که در شرایط نامساعد و غیربهداشتی زندان دچار بیماری می‌شوند یا از قبل بیمار بوده‌اند، دچار مرگ تدریجی می‌شوند یا بیماری‌شان به مرضی صعب‌العلاج تبدیل می‌شود.
درمان این زندانیان بیمار، اغلب در شرایط و محیط زندان، بدون انتقال به بیمارستان انجام می‌شود.
سازمان زندان‌ها بر اساس آیین‌نامه مصوب این سازمان موظف به انجام اقدامات لازم برای حفظ سلامت زندانیان، به ویژه معاینه و درمان آنان است.
با وجود این دبیرکل سازمان ملل متحد، بان کی مون، در گزارش روز ۱۲ آگوست سال ۲۰۱۴ خود در شصت و نهمین مجمع عمومی سازمان ملل درباره وضعیت زندانیان سیاسی محروم از دارو و درمان در ایران نیز گزارش داد.
محرومیت زندانیان سیاسی، عقیدتی و مدنی از خدمات پزشکی و درمانی یا انتقال دیر هنگام زندانیان بیمار به بیمارستان، روشی است که حکومت ایران سال‌هاست از آن برای اعمال فشار روانی به زندانیان استفاده می‌کند.
از سوی دیگر زندانیان ملیت‌های غیر فارس در زندان‌های دور از دسترس، نسبت به زندانیان زندان‌های مرکزی ایران، برای درمان بیماری‌های حاد جسمانی خود با مشکلات بیشتری روبه‌رو هستند واطلاع‌رسانی در مورد وضعیت درمانی زندانیان بیمار در زندان‌های شهرستان‌ها هم نسبت به زندان‌های مرکز کمتر است.
بنا بر تحقیق و گزارش فعالان حقوق بشر زندان‌های ارومیه، سنندج و مهاباد به عنوان بد‌ترین زندان‌ها از نظر رسیدگی درمانی و پزشکی می‌باشند که در آن زندانیان سیاسی کرد با محرومیت درمانی مواجه می‌باشند.
در حال حاضر رمضان کمال احمد، شهروند کرد شهر کوبانی سوریه، یکی از زندانیان سیاسی محبوس در این زندان است که از دریافت امکانات مناسب پزشکی در شرایط اضطراری بی‌بهره بوده است. گفته می‌شود بدن کمال احمد به دلیل اصابت چندین گلوله به حالت نیمه فلج درآمده است.
بنابر میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی که ایران یکی از امضاکنندگان آن است، محروم کردن زندانیان از درمان و مراقبت پزشکی به مثابه شکنجه و رفتاری ظالمانه، ضدانسانی و تحقیرآمیز است
