بە گزارش بی‌بی‌سی فارسی کامیل احمدی با انتشار عکسی در سایت خود کە در حال ترک ایران از طریق مناتق مرزی کوردستان است نوشته است “عاقبت تصمیمی که مدت‌ها بود، با آن کلنجار می‌رفتم، نه از روی انتخاب که از سر اجبار گرفتم”
کامیل احمدی، پژوهشگر کورد ایرانی بریتانیایی که در دادگاه انقلاب به اتهام “همکاری با دولت متخاصم” به ۹ سال حبس محکوم شده بود،
حکم آقای احمدی، مردم‌شناس و پژوهشگر علوم اجتماعی آذر ماه امسال اعلام شد و او به قید وثیقه آزاد بود. علاوه بر زندان، او به پرداخت ۶۰۰ هزار یورو جریمه هم محکوم شده است. وکیل آقای احمدی در ایران به این حکم اعتراض کرده است.
آقای احمدی که اکنون در بریتانیا است، به بی‌بی‌سی گفت که در ایران “اگر دوتابعیتی باشید، همیشه یک پرونده بالقوه دارید.”
او می‌گوید بعد از صدور حکم و در مدتی که با وثیقه نیم میلیارد تومانی آزاد بود از طریق مسیرهای “صعب‌العبور” کوهستانی و “با پای پیاده” از مرز ایران عبور کرده است.
اتهامات کامیل احمدی بر اساس حکم دادگاه انقلاب که او در سایت خود منتشر کرده:
همکاری با دولت متخاصم آمریکا علیه جمهوری اسلامی ایران، نگهداری یک عدد افشانه گاز اشک‌آور، نگهداری یک لیتر مشروبات الکلی خارجی، نگهداری یک عدد شوکر
کامیل احمدی امروز در متنی در سایت خود نوشته حکم زندان او “بهانه‌ای است برای ارعاب و تحت‌فشار گذاشتن اندک تلاشگرانی که در قامت فعالان مدنی، سمن‌ها و برخی از کارکنان دولتی تلاش می‌کنند.”
آقای احمدی به بی‌بی‌سی گفت که در دوره زندان، بازپرس ارشد پرونده به این دلیل که او کورد، سنی و دوتابعیتی بوده و روی مسائل حساس پژوهش می‌کرده، به او گفته “تو خیلی خوش‌خوراکی.”
او می‌گوید در زندان تحت فشار روحی و روانی و “شکنجه سفید” قرار گرفته است.
کامیل احمدی، پژوهشگر کورد ایرانی که سال‌ها در ایران زندگی می‌کرد، ۲۰ مرداد ۱۳۹۸ در تهران بازداشت شد و قبل از آزادی با وثیقه سه ماه در بازداشتگاه اوین زندانی بود.
پژوهش‌های کامیل احمدی عمدتا روی موضوعاتی مانند کودک همسری، کودکان کار، ناقص کردن اندام جنسی زنان، ازدواج موقت و وضعیت اقلیت‌های جنسی و قومی در ایران متمرکز بوده است.
آقای احمدی جلسات محاکمه خود در دادگاه انقلاب به ریاست ابوالقاسم صلواتی را ” نمایشی و غیرقانونی” خوانده و گفته است که “پژوهش همسو با سند ۲۰۳۰ سازمان ملل” از جمله اتهامات او بوده است.
او درباره تصمیم خود برای خروج از ایران نوشته است “نمی‌توانستم نسبت به سرنوشت تنها فرزندم بی‌تفاوت باشم…. ماندن من به این سیستم گفت‌وگوناپذیر رخصت می‌داد یک نفر دیگر را هم گروگان بگیرد.”
