زنان در سراسر جهان با دشواری‌های فراوان رو‌به‌رو بوده‌اند. تاریخ زنان، تاریخ پر از درد و رنج و مبارزه برای احقاق حقوق و رسیدن به برابری در جامعه‌ی انسانی بوده است.
اما در این میان زنان کشورم، سرنوشت غم‌بارتر و پررنج‌تری داشته‌اند. زنان در این سرزمین بلا‌کشیده، دشواری‌های زیادی را طی کرده‌اند که نادیده‌گیری و ممانعت از آموزش و کار در عرصەهای عالی، نقض حقوق انسانی که منجر به شکنجه و قتل هزاران زن طی این سال‌ها شده است ازجملەی آنانند.
هنوز هم سایه‌ی سنگین خشونت بر آسمان زنان این کشور گسترده است. زنان بخصوص در روستا‌ها، با مشکلات جدی چون عدم دسترسی به آموزش، عدم دسترسی به نهادهای مدنی، عدم دسترسی به خدمات بهداشتی و… مواجه‌اند.
همانند هر سال یک بار دیگر هشت مارس است و حرف از حقوق زنان و خشونت‌ها بر علیه زنان. شاید تلخ‌ترین خاطره هر زن این باشد که فقط در سال یک بار همه متوجه حقوق وی و وضعیت زنان می شوند.
هشتم مارس، روز جهانی همبستگی زنان است و از این روز در سراسر جهان تجلیل می‌شود. هشتم مارس را در زمانی گرامی می‌داریم که تقریبا تمامی زنان کشور با انواع تبعیض، خشونت، بی‌عدالتی و محرومیت رو به رو هستند. تقریبا تمامی این بی‌عدالتی‌ها، خشونت‌ها و محرومیت‌ها ریشه در حاکمیت این رژیم دارد. باوجودی که هر نوع تبعیض بویژه تبعیض علیه زنان در جامعە جهانی ممنوع اعلام شده است، تبعیض علیه زنان کشور بطور گسترده و شدید در جریان است و این وضعیت برای زنان فاجعەبار و غیر قابل تحمل است.
تبعیض عبارت از اِعمال هر نوع امتیاز، محدودیت و برتری یک فرد و یا گروهی از افراد نسبت به فرد یا گروهی دیگر بر مبنای نژاد، مذهب، جنس، زبان، ملیت، رنگ، منطقه، وضعیت اقتصادی، تعلق سیاسی و فرهنگی، وضعیت مدنی (تاهل و تجرد)، محل تولد، معلولیت و سایر تعلقات است. در کنوانسیون حقوق بشر ، هر نوع تبعیض علیه زنان، قائل شدن هرگونه تمایز و یا قائل شدن استثناء یا محدودیت بر مبنای جنسیت که به‌رسمیت شناختن آزادی‌های اساسی زنان، رعایت حقوق بشر در مورد آنها در زمینه های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و مدنی و یا سایر مواردی که برخلاف مساوات حقوق زن و مرد باشد،تبعیض علیه زنان محسوب شده است.
منع تبعیض به عنوان یک اصل اساسی در تمامی اسناد بین المللی حقوق بشر به شمول اعلامیه جهانی حقوق بشر، کنوانسیون بین المللی حقوق مدنی و سیاسی، کنوانسیون بین المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، کنوانسیون منع تبعیض نژادی، کنوانسیون بین المللی رفع هر نوع تبعیض علیه زنان و سایر کنوانسیون‌ها به رسمیت شناخته شده است. این اسناد از دولت های عضو می‌خواهد که با هر نوع تبعیض مبارزه نموده و تدابیر ویژه برای رفع هر نوع تبعیض اتخاذ نماید.
تبعیض برخلاف سه اصل اساسی کرامت، آزادی و برابری بوده و اِعمال تبعیض در مرحله اول باعث سلب حق کرامت انسانی، آزادی و برابری می‌شود و در مرحله دوم، باعث سلب سایر حقوق بشری افراد نیز می‌گردد. امتیاز دادن و یا برتری قائل شدن به یک فرد یا گروه نسبت به فرد و یا گروهی دیگر، اصل برابری انسان‌ها را نقض می‌کند و برخلاف این اصول که “همه انسان‌ها به صرف انسان بودن قابل احترام‌اند” و “همه افراد بشر آزاد به دنیا آمده و دارای عقل و وجدان اند”، می‌باشد. به همین ترتیب، تبعیض باعث محدود شدن آزادی نیز می‌گردد.
ایران در هیچ گزارش و لیستی شاخص‌های پیش‌رفت و هبود وضعیت زنان، جایگاه مثبتی ندارد. معمولاً در گزارشهای بین‌المللی ایران بعنوان بدترین کشور برای زنان عنوان می‌گردد. حتی گزارشهای داخلی نیز حاکی از افزایش خشونت بر زنان است. گزارشهای موجود حاکی از آن است که آمار ثبت شده‌ی خشونت بر زنان ۲۰ درصد نسبت به سال قبل افزایش داشته است.
مشکل زنان کشور تنها خشونت نیست، محرومیت و نقض حقوق در خانواده و جامعه از موارد برجسته‌ی دیگر است. ساختارهای اقتصادی، سیاسی و اداری کشور عمدتاً در اختیار مردان قرار دارد. یک دلیل آن این است در ساختار رژیم نقش ایده‌آل برای زنان هنوز هم کار نکردن در بیرون از خانه است.
حضور کمرنگ زنان در بخشهای مختلف ، نبود امنیت شغلی برای زنان و در حاشیه قرار دادن آنها، چالش‌های دیگری‌اند که بر ظلم مضاعف در ساختار رژیم علیه زنان افزوده است. اگر نگاهی اجمالی به حضور زنان در سطوح اجتماعی، سیاسی و فرهنگی داشته باشیم، هر سال نسبت به سال گذشته این حضور کمتر و کم‌رنگ‌تر می‌شود.
باور من به عنوان یک زن این است که برای از بین بردن این وضعیت، باید به ظرفیت سازی زنان و با آموزش آنها کار کنیم تا بتوانیم در آینده یک جامعه عاری از خشونت داشته باشیم. آگاهی زنان از حقوق انسانی‌شان وظیفه اصلی نهادهای مدافع حقوق زن می‌باشد و این تنها راه رهایی زنان از مشکلاتی است که اکنون با آن دچار هستند.
من باور دارم تا زمانی‌که جامعه زنان در کشور مانند حالا فقیر و بی‌سواد باشد، بعید به نظر می‌رسد شاهد بهبود وضعیت زنان باشیم. آرزومندم نهادهای مدافع حقوق زنان با درک مسئولیت، به تلاش‌هایشان در جهت بهبود وضعیت زنان ادامە دهند تا به این فرهنگ شوم خشونت و تجاوز به حقوق زنان خاتمه داده شود.
هشت مارس، روز جهانی زن، یادآور یک جنبش فراگیری سیاسی و اجتماعی است. جنبشی که زمینه‌های آن در نیمه دوم قرن نوزدهم شکل گرفت و با برگزاری انترناسیونال زنان در اوایل قرن بیست به جنبشی بین‌المللی فرارویید.
فراموشی پیام روز جهانی زن از انکار اهمیت آن آغاز می‌شود. انکاری که در پهنای تاریخ به اشکال مختلف دنبال شده است. از آن جمله بوده است فروکاستن روز هشت مارس، روز جهانی زن، به روز مادر و حتی به روز ولنتاین، روز عشاق.
چنین تلاش‌هایی را باید ترفندی سیاسی دانست برای نپذیرفتن روح زمانه‌ای که در آن زندگی می‌کنیم. زمانه‌ای که در حیطەی اجتماعی بر حقوق شهروندی استوار است و پذیرش حقوق شهروندی، مجالی برای نابرابری جنسیتی نمی‌نهد.
با انکار تلویحی و ترفند سیاسی کاستن از اهمیت روز جهانی زن باید مقابله کرد. باید به خود و دیگران یادآور شد که روز جهانی زن نه روز مادر است و نه روز عشاق و نه ترکیبی از این دو روز.
روز جهانی زن، روز مبارزه علیه تبعیض جنسیتی است. تبعیضی که زنان ایرانی پس از پیروزی انقلاب اسلامی و از دست دادن بسیاری از حقوق و امتیازهای خود، آن را آشکارا در زندگی روزمره‌شان لمس می‌کنند.
این روز را بە تمام زنان کشورم کە در زیر ظلم و ستم رژیم حاکم هستند را تبریک می گویم،امیدوارم روزی باشد کە این سایە شوم از آسمان کشورم دور شود.
