بهاییان ایران همواره در چهار دهه گذشته برای کفن و دفن اموات خود در گورستان‌های خود دچار مشکل بوده‌اند، اما در سال‌های اخیر آزار و اذیت‌ها افزایش یافته‌اند.
ممانعت از دفن مهنا ۱۲ ساله در تبریز، جلوگیری از دفن بیش از ۴۰ بهایی در گورستان وادی رحمت تبریز و پلمب قبرستان بهاییان کرمان از جمله این فشارها هستند.
اکنون از دفن جسد شهروندان بهایی در گورستان بهاییان نیز جلوگیری می‌شود و خانواده‌ها را مجبور می‌کنند تا متوفیان را در محل گورهای دسته‌جمعی اعدام‌شدگان سال ۱۳۶۷ در خاوران تهران دفن کنند.
فرهاد ثابتان، سخنگوی جامعه بهایی، تاکید کرد که دفن متوفیان بهایی بر روی اجساد اعدام‌شدگان سال ۶۷ عملی غیرانسانی و بی‌احترامی به افرادی است که آنجا دفن شده‌اند.
او گفت: «این عمل برای جامعه بهایی غیر قابل قبول است. این در حالی است که زمین کافی برای دفن اموات در محل گورستان وجود دارد.»
بهاییان در چهار دهه گذشته با انواع تبعیض و آزارهای سیستماتیک، از جمله اخراج، محدودیت تحصیلی، بازداشت، آزار، شکنجه، زندان و اعدام روبه‌رو شده‌اند. اکنون از دفن جسد شهروندان بهایی در گورستان بهاییان نیز جلوگیری می‌شود و خانواده‌ها را مجبو می‌کنند تا متوفیان را در محل گورهای دسته‌جمعی اعدام‌شدگان سال ۱۳۶۷ در «خاوران» تهران دفن کنند.
از همان نخستین ماه‌های پس از پیروزی انقلاب اسلامی، بهاییان ایران به عنوان یکی از بزرگ‌ترین جوامع دگراندیش مذهبی تحت فشار حکومت نوپای اسلامی قرار گرفتند. اعدام، زندان، اخراج از کار، ممانعت از تحصیل، مصادره اموال و ممنوع الخروجی ماحصل سال‌های ابتدایی استقرار جمهوری اسلامی است. حکومت حتی به مردگان بهایی هم رحم نکرد و کلیه گورستان‌های بهاییان در شهرها و روستاهای ایران مصادره و تخریب شد. برای آن‌که اثری از محل دفن بهاییان باقی نماند، در زمین‌های مصادره شده نیز بناهای جدیدی ساختند.
سردمداران حکومت اسلامی بر این پندار بودند که فشار بر بهاییان، آن‌ها را ناچار به ترک عقیده و پذیرش اسلام خواهد کرد. این تئوری پس از مدتی با عدم ترک اعتقادات دینی از سوی بهاییان، شکست خورد و در دهه بعد، دولت روش‌های دیگری را مانند فشارهای اقتصادی یا انتشار اطلاعات دروغین در مورد آن‌ها از طریق رسانه‌های عمومی به کار گرفت.
به زعم بسیاری از بهاییان، حکومت ایران همیشه به گورستان‌های آن‌ها نگاهی ایدئولوژیکی داشته و مراسم کفن و دفن و سوگواری بهاییان بر اموات‌شان، حتی گورستان‌ها و قبرهای مردگان آن‌ها را هم تبلیغ آیین بهایی شمرده است. به همین دلیل، شهرداری‌ها در شهرهای مختلف به نیابت از حاکمیت، زمین‌های دورافتاده و اکثرا صعب‌العبوری را برای دفن اموات در اختیار بهاییان گذاشته‌اند.
