انجمن صنفی فیلنامه‌نویسان ایران در بیانیه‌ای از فشار دو اهرم “سانسور و کم دانشی حاکم بر روند تولید” گلایه کرده و نوشته‌اند کمر فیلمنامهنویسان حرفه‌ای هرروز بیشتر خم می‌شود.
بە گزارش دویچەولە این بیانیه در ابتدا با اشاره به اینکه “سینمای ایران یکی از بحرانی‌ترین دوره‌های خود را به لحاظ تولید اندیشه و کیفیت متن سپری می‌کند” متذکر شده که علیرغم اینکه مشکل سینمای ایران فیلمنامه ذکر می‌شود، “آن‌چه اما از شما پنهان می‌کنند، فشار دو اهرم سانسور و کم‌دانشی حاکم بر روند تولید در سینمای ایران است که هر روز بیش از پیش کمر فیلمنامهنویسان حرفه‌ای را خم کرده و طی آن روند و مسیر حرفه‌ای فیلم‌نامه‌نویسی مختل شده است”.
نویسندگان این بیانیه تاکید کرده‌اند که روی سخنشان با “هر آن کس است که سینمای ایران را دوست دارد” چرا که به زعم آنها سیاست‌گذاران و مسئولان ” خود یا درگیر تهدید و بازبینی‌اند یا ترجیح می‌دهند میزهای خود را با سرشاخ‌نشدن با هر دردسری حفظ کنند”.
نویسندگان این بیانیه به علاقه‌مندان به سینمای ایران هشدار داده‌اند: «شوراهای نظارتی با دیدگاه‌های کاملا ایدئولوژیک، هم جریان فیلم‌نامه‌نویسی سینمای جریان اصلی را نابود خواهند کرد و هم بخش خلاقانه‌ی سینمای هنری و تجربی را. تجربه‌ی اعمال شدید سانسور بر محتوا، سریال‌ها را تبدیل به کالاهای مصرفی کرده و کاویدن فیلم‌ها با ذره‌بین نگاه نشانه‌یاب، باعث تولیدات بی‌خاصیت و ایجاد رعب در دل تولیدکنندگان شده و خواهند شد.»
انجمن صنفی فیلنمامه‌نویسان ایران دلیل بی‌کیفیت و کم مخاطب بودن فیلم‌ها و سریال‌های نمایش خانگی را در وهله اول تصویب‌کنندگان و بررسی‌کنندگان فیلنامه‌ها و در وهله بعد سرمایه‌گذاران و تولیدکنندگانی دانسته‌اند که “تن به سانسور یا خودسانسوری و سپس بازتولید دوباره و دوباره‌ی تولیدات بی‌دردسر گذشته می‌دهند”.
نویسندگان این بیانیه نوشته‌اند: «در این روزگار که اغلب تهیه‌کنندگان حرفه‌ای سود را در تولید محض جستجو می‌کنند و به گونه‌ای شرم‌آور، حتا متون تولیدی خود را نمی‌خوانند (چون برایشان اهمیت ندارد) سخن گفتن از ضعف فیلمنامه در سینمای ایران شوخی دردناکی‌ست.»
این گروه هشدار داده‌اند که با کنار گذاشتن نویسندگان حرفه‌ای که در برابر این گونه جریان‌ها طبعا مقاومت می‌کنند، کار به دست افراد کم‌تجربه می‌افتد و در نهایت “سینما، تلویزیون و نمایش خانگی با هم از بین خواهند رفت؛ چرا که هیچ جامعه‌ای، با حذف نویسندگان خود و میدان‌دادن به سانسور و کم‌دانشی، سرنوشت بهتری پیدا نکرده است.”
