از بدو بە روی کار آمدن جمهوری اسلامی تا کنون این رژیم هر سالە و هموارە بە دلیل نقض شدید حقوق بشر در تمامی زمینەها، از سوی سازمان‌های مدافع حقوق بشر، منجملە، کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل متحد محکوم شدە است.
در روز ۱۰ دسامبر ۱۹۴۸ مجمع عمومی سازمان ملل متحد اعلامیه روز جهانی حقوق بشر را به رسمیت شناخت. در این سند، منع شکنجه، منع برده‌داری، حق برخورداری از محاکمه منصفانه، آزادی فکر، عقیده، مذهب و آزادی بیان و برخورداری اقلیت‌های ملی از حقوق مشروع خود، از جمله حقوق تفکیک ناپذیر انسان دانسته شده است.
ایران از نخستین امضا کنندگان این بیانیه در سال ۱۳۲۷ است با این وصف چە در زمان رژیم گذشتە و چە در دوران حکمیت جمهوری اسلامی شاهد نقض مداوم و مکرر حقوق بشر بودەایم.
نقض حقوق بشر بویژە طی قریب بە چهل سال از حاکمیت جمهوری اسلامی با شدت هرچە تمامتر ادامە دارد. با آنکه حسن روحانی در کارزار انتخاباتی خود وعده‌هایی درباره بهبود وضع حقوق بشر در ایران داده بود، اما در بیش از سه سال از ریاست جمهوری او، فعالان سیاسی، مدنی و اجتماعی در ایران به طور گسترده‌‌ای مورد سرکوب قرار گرفته‌اند.
وضعیت آزادی اطلاع‌رسانی، شمار زندانیان عقیدتی و سیاسی، ادامه حصر معترضان به انتخابات ۸۸، بازداشت و تهدید روزنامه‌نگاران و سرکوب معتقدان ادیان مختلف در ایران، هر سال با محکومیت سازمان‌های مدافع حقوق بشر روبرو شدە است.
گالیندوپل، موریس کاپیتورن و احمد شهید از جملە گزارشگران کمیسیون حقوق بشر سازمان‌ملل متحد بودند کە گزارش نقض مستمر و سیستماتیک جمهوری اسلامی را تاکنون منتشر کردەاند.
در حال حاضر عاصمه جیلانی جهانگیر، شهروند پاکستان، فعال شناخته شده حقوق بشر گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد در امور حقوق بشر ایران است که انتخاب او به این سمت نیز با واکنش منفی رژیم مواجه شد و محمد جواد لاریجانی، دبیر بە اصطلاح “ستاد حقوق بشر” جمهوری اسلامی ایران آن را غیرعادلانه و غیرمعتبر خواندەاست.
